In lús op in seare holle

Dit is het laatste liedje van 2019.
‘Dat brengt de totale oogst van dit jaar op vijfendertig,’ besloot de armlastige liedjesboer zijn eindejaarsoverpeinzingen, ‘of is dit helemaal geen oogst maar zijn mijn liederen slechts zaailingen, bestemd om op deze onvruchtbare gronden te verdorren tot gebroken beloftes.’

Nou mooi.

Het is in het Fries zeg. Het gaat over het leiden van een luizenleven. Als een luis op een pijnlijk hoofd. Laat ik de tekst er maar even bij pakken.

In lús op in seare holle

se sei ik ha gjin nocht mear
it wurdt my gau tefolle
ik kin it net langer fernere
en ik moat it ek net mear wolle

ik hie neat yn ‘e gaten
ik libje sa’t de measten wol wolle
meitsje my nearne drok om en libje
as in lús op in seare holle

de wrâld kin my neat dwaan
immen jouwt neat om sizzen
as ik myn nocht ha gean ik lizzen
kinst my de molke oerjaan
de sûker dizze kant út skowe