Lintjes knippen

‘Ik doe het, in de naam van Oranje!’
     ‘Maar jij hebt toch helemaal geen hekel aan voetbal.’
     ‘Nee, zeker niet. Je zult me niet vaak in een stadion vinden, zeker niet als dat stadion aan de andere kant van Europa ligt, maar ik mis geen wedstrijd op televisie. Tenminste, niet van het Nederlands elftal. Als ik een hekel aan voetbal zou hebben zou ik dit ook niet doen. Echte voetbalhaters, waar ik dus niet bij hoor, hebben over het algemeen niet zo zeer een hekel aan het spel, maar aan de drukte er omheen, de spanning, de zenuwen, de fans, de oranje straten en auto’s, de emoties tijdens de wedstrijd. Ze willen rust en dan ga je niet met een schaar de straat op om lintjes door te knippen.’
     ‘Even voor de goede orde. Je hebt zelf geen hekel aan voetbal, je mag er zelfs graag naar kijken en toch wil je die slingers doorknippen. Maar waarom nou?’
     ‘In de naam van Oranje!’
     ‘Wat nou naam van Oranje. Je zit wel mooi andermans eigendom te vernielen.’
     ‘Alsof er op het veld nooit een overtreding gemaakt wordt. Maar je hebt gelijk, het zal stiekem moeten. Ik heb al een oranje bivakmuts. En voor de gedupeerden is het op dat moment misschien niet zo leuk. Maar achteraf zal het wel een bijzondere ervaring zijn. Zo’n ervaring van, ‘Weet je nog, toen met EK 2012? Wat was dat extra giga speciaal. Niet alleen werden toen alle linten met vlaggetjes in onze tuin doormidden geknipt, Nederland werd ook nog Europees kampioen, een terechte bekroning prestaties van de Nederlandse helden na een fantastische kwalificatiereeks en een exhibitie van wat misschien wel het beste voetbal was dat we ooit op televisie hebben kunnen zien. Het was een jaar om nooit te vergeten’, zal men zeggen.’
     ‘Je doet het voor het verhaal…’
     ‘Nja. Meer voor het verhaal dan voor Oranje waarschijnlijk. Dan zou ik wel luid gaan zingen en kabaal maken. Dat is wat je doet als je Oranje wilt steunen.’
     ‘De supporters.’
     ‘Ja, de supporters. De spelers niet. Dan zouden ze nooit weer een wedstrijd winnen, als ze daar een gewoonte van zouden maken.’
     ‘Okee, ik kan het je toch niet uit je hoofd praten. Wanneer wou je dit allemaal gaan doen?’
     ‘Het handigst lijkt me tijdens de wedstrijd Nederland – Duitsland. Stel dat het ondenkbare gebeurd en we niet verder komen in het toernooi, dan wordt het al snel te laat deze actie nog te ondernemen. Dan zit iedereen voor de tv en letten ze niet op wat er buiten gebeurd. Alleen, dan moet ik de wedstrijd missen, dat wil ik ook niet. Dan moet het maar ‘s nachts. De nacht van dinsdag op woensdag. Laten we hopen dat het dan regent dat het giet, dan zijn er weinig mensen op straat. Geen wonder, want in de stromende regen is het niet prettig om op straat te lopen.’
     ‘Dat zie ik jou inderdaad nog niet doen.’
Karel trekt zijn peinzende gezicht.
    ‘Misschien moet ik het niet zelf doen. Misschien kan ik een lintjesdoorknipdag organiseren op Twitter.’
     De Keu staat langzaam op.
     ‘Ik hoor het al, het wordt weer niks. Gelukkig.’

(Uit ‘Karel ende Keu’, een serie verhalen over de belevenissen en gedachtegangen van hoofdpersoon Karel en de mystieke raadgever annex stem van de ratio annex parasiet De Keu. Een Work in Progress.
087 – Lintjes knippen)