De dronken chauffeur 5

En nu zit hij hier, ergens in Nederland aan de rand van een bos in zijn auto, het stuur met beide handen omklemmend en zijn hoofd rustend op zijn handen terwijl hij langzaam terugkeert uit de herbeleving van het fatale moment. Hij opent zijn ogen en laat de gewone wereld weer tot zich doordringen, het leer van het stuur, de sleutel in het contact, zijn handen. Hij kijkt er korte tijd naar en laat ze van het stuur glijden om met gesloten ogen achterover te gaan leunen in de comfortabele autostoel.

‘Ben ik iets vergeten,’ mompelt hij zacht in zichzelf.

‘Mijn droom,’ beantwoordt hij luid en stamelend zijn eigen vraag, ‘mijn droom.’ Als een verboden mantra spoken de twee woorden van links naar rechts met de snelheid van het licht door zijn hoofd, vibreren tegen zijn slapen. Hij rilt en slaat zijn ogen weer open. Plotseling is hij weer op de plek van het ongeluk. Niet het werkelijke ongeluk met de oude man, maar het ongeluk uit zijn droom. Voor hem staat het jongetje van vijf met zijn voetbal in zijn armen, het zwaait naar hem en lacht. Hij kijkt het jongetje met grote ogen aan, in eerste instantie zonder te reageren, maar het duurt niet lang voor hij beseft waar hij nu eigenlijk naar kijkt, wie het eigenlijke slachtoffer van het ongeluk was. Het is alsof hij voor het eerst werkelijk verantwoording kan nemen voor zijn misdaad, hier, met het jongetje uit zijn droom voor zijn ogen, met geen andere gedachten dan aan het ongeluk en zijn schuld daaraan, tot hij langzaam weer tot zichzelf komt.

Op dat ogenblik verandert het beeld van het jongetje. De oranje vlakken van de leren voetbal worden warm van kleur, bruinachtig, en ook de vorm van de voetbal verandert, de bal wordt uitgerekt, het bruin wordt de kleur van hout. Met steeds rustiger wordende ogen ziet de man hoe ook het jongetje verandert, transformeert tot een volwassen man, een man die hij kent van gestalte en gezicht, hij ziet hoe het jongetje in hem verandert. Hij ziet zichzelf nu voor zijn auto staan, stoer maar niet onvriendelijk, zijn oude houten gitaar in zijn grote handen.

Reacties

2 reacties op “De dronken chauffeur 5”

  1. Keu avatar

    Wauw, dank je voor je uitgebreide, spot on reactie! Ik ben het helemaal eens met je opmerkingen.
    Fijn ook dat je mijn overdrijvingen neemt voor wat ze zijn; absurditeiten..

  2. Appelvrouw avatar

    Een verhaal wat ik niet kan lezen als een “verhaal” maar als een ingrijpende gebeurtenis. Je laat hierbij de kant van de chauffeur zien, een mens. Maar dader, zoals wij die noemen. Al lezend vraag ik me ook af of de chauffeur dit ongeval nodig had om te stoppen met auto rijden (als hij gedronken heeft), dat hierdoor zijn geweten op ging spelen, had hij geen man doodgereden, zou hij ongetwijfeld nog vele malen beschonken achter het stuur zijn gestapt. En deze chauffeur is zeker niet de enige, en al die mensen die schrijven dat ze na dit verhaal wel niet meer dronken achter het stuur stappen, zeggen dit ongetwijfeld elke ochtend en vergeten het weer, omdat het toch weer goed gegaan is.
    Deze gebeurtenis laat de verwerking van de chauffeur zien, van de mens die hij is en dat is voor veel mensen, inclusief mijzelf, ook wel eens goed om te lezen. Niet iedere dronken chauffeur die een ongeval heeft veroorzaakt is een crimineel.
    Maar het valt desondanks niet mee om compassie te voelen, want het zal je opa, oma, of andere dierbare maar geweest zijn die is platgereden.
    Wel wens ik de ik-figuur toe dat hij zijn leed, wat hem nooit los zal laten, steeds vaker zelf kan loslaten. En wie weet, komt hij dan nog eens in de top-100 (we hoeven niet het hoogste doel te behalen)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.